Vijf maanden in Marokko

Vandaag (zondag 13 november) zijn we dus op de kop af vijf maanden in Marokko. Tijd voor een eerste evaluatie. 

Tja, de tijd gaat snel en dat is dan overigens wel gelijk het enige dat in Marokko snel gaat. Maar aangezien ook voor ons geldt dat de snelheid er echt wel uit is voelen we dat niet als een ernstig probleem. Wat wel een “ernstig” probleem is dat het niet mogelijk lijkt om afspraken te maken die ook daadwerkelijk tot een resultaat leiden. “Incha Alllah” wordt te vaak gebruikt om een belofte niet na te hoeven komen. Het lijkt wel alsof daarmee de verantwoordelijkheid op een hoger niveau wordt gelegd en dat is natuurlijk onjuist. Iedereen is verantwoordelijk voor de afspraken die hij maakt. Als ik zeg ergens om drie uur te zijn dan ben ik er. Maar goed dat zijn slechts kleine problemen, we zijn al wat ouder (sommigen vinden ons stokoud) en dan is het tijd wat minder belangrijk.  

Leven in Marokko

Eigenlijk bevalt dat wel. Waar het in de zomer (maar toen zaten we in Khemisset en dat is een flink stuk verder landinwaarts dan Kenitra) vooral erg warm was is het met middagtemperaturen van 25/26 graden op dit moment goed uit te houden. Regen hebben we nog nauwelijks gehad (maar daar schijn de komende week verandering in te komen.  

Ook in Marokko heeft men last van een hoge inflatie, veel producten (vooral de geïmporteerde) zijn fors duurder dan een jaar geleden. Maar waar in Nederland de prijzen op de markt niet zoveel afwijken van de winkelprijzen is dat hier wel anders. Dus (vooral groente en fruit) kopen op de markt is wat veel mensen doen. Bovendien zijn fruit en groenten daar meestal van betere kwaliteit dan in de (grote) winkels. Uit eten blijft heel voordelig, voor € 24,– eet je met 4 volwassenen en 2 kinderen couscous. Daar kun je het bijna niet zelf voor maken.  

Het huis raakt langzamerhand op orde. De keuken is nagenoeg klaar (ik moet nog een paar kleine dingen ophangen). Voor de badkamer geldt hetzelfde al willen we daar (maar dat doen we als alle meubels binnen zijn) nog wel een glazen wand laten plaatsen. De bank en stoelen zijn er inmiddels ook, dus we kunnen fatsoenlijk TV kijken of een boek lezen. Wat de TV betreft, gistermiddag met de kleinkinderen gewoon live naar de intocht van Sinterklaas gekeken en later op de dag mee kunnen kijken hoe Ajax en PSV punten lieten liggen. 
De komende week komt de eettafel en de bijbehorende stoelen, eten hoeft dan eindelijk niet meer vanaf een laag tafeltje (met de nodige rugproblemen als gevolg). Resteert dan nog de kast in de slaapkamer en de TV-kast. Het moet gek lopen als het niet, voordat we weer even naar Nederland komen (we vliegen de 9de december), klaar is.  

De dagelijkse gang van zaken

Van het plan om dagelijks een stukje te gaan lopen is nog niet veel gekomen. Te vaak moesten we thuis blijven omdat er iemand zou komen (wat later toch weer niet zo bleek te zijn). Vanaf maandag gaan we dat toch maar oppakken. Ik ga de kinderen voortaan naar school brengen (slechts 5 minuten lopen) en daarna gaan we ergens een stukje lopen en een kopje koffie drinken. Verder concentreren we de boodschappen op 1 of 2 dagen, uitgezonderd de bakker overigens want daar halen we dagelijks vers brood. Het Marokkaanse eten bevalt mij niet zo, gevolg daarvan (maar zeker ook van de hogere temperaturen) is dat ik fors afgevallen ben. Afgelopen week woog ik nog “maar” 101 kilo. Nog steeds te zwaar volgens de medici, maar voor mij het laagste gewicht in een jaar of 20. Dus nu maar even een pas op de plaats wat afvallen betreft. Als ik dit zo een half jaar kan houden en tegelijkertijd wel wat meer kan bewegen dan vind ik het prima.  

Marokkanen

Het zijn net mensen. Soms afstandelijk, soms heel benaderbaar maar over het algemeen heel aardig en behulpzaam. Ik heb ook niet de indruk (maar weet dat natuurlijk niet zeker) dat ik als buitenlander (ze zien het echt) voor dingen meer betaal dan een Marokkaan.  

Vooralsnog hebben we dus geen heimwee. Natuurlijk missen we de familie, maar telefoon, whatsapp en andere social media maken veel goed.