In een stroomversnelling

Vorige week teruggekomen uit Marokko, Bart en Hanaa hebben daar een huis gekocht (verderop meer daarover) en ik heb alvast een auto uitgezocht. De kinderen bij de school ingeschreven (ook daarover later meer) en verder vooral gewacht, want dat is wat ik de komende jaren ga leren: “geduld hebben en me niet druk maken als een afspraak niet blijkt te zijn wat het is”.

Het nieuwe huis.

De komende jaren wonen we in Kenitra vlak bij de school (als dat tenminste doorgaat) van de kinderen. Een huis met drie verdiepingen (vrijwel identiek ingedeeld), 5 slaapkamers, drie badkamers en twee keukens. Tevens een inpandige garage. Helaas niet veel buitenruimte (naast het dakterras (dat voor Elly en mij nauwelijks bereikbaar is) en waar het overdag waarschijnlijk veel te warm is. Maar goed, om te beginnen is het zeer bruikbaar. Keukens en badkamers moeten nog wel worden verbouwd en we gaan nog kijken naar de aanleg van een zonneboiler. Maar het moet lukken om daar op 1 september (dan beginnen de scholen) een eigen plek te hebben.

De school.

De kleinkinderen zijn ingeschreven op een privéschool, Jasmin is wezen kijken (Yousef bleef liever zitten). En het leek haar leuk. Opvallend is dat ze daar (wat je eigenlijk in Nederland zou verwachten) allemaal zwemles krijgen. Maar ook nu bleek dat het allemaal niet zo eenvoudig ligt. Omdat Bart geen Marokkaan is lijkt het er op dat de kinderen daar niet zo maar naar school kunnen (ik wil van geen Marokkaan meer horen dat ze hier gediscrimineerd worden). Nu was zijn schoonvader directeur van een school dus weet hij de weg en komt het vast wel goed. Maar toch het blijft vreemd dat je kinderen niet naar school kunnen als je geen Marokkaan bent.

Wennen.

Ik had verwacht dat er in twee weken Marokko veel geregeld zou kunnen worden, nou dat viel nogal tegen. Het huis en de school, hoewel dat laatste nu ook weer enigszins op losse schroeven staat, dat is geregeld, maar verder eigenlijk niets. Ja ik heb naar een auto gekeken en er op papier een gekocht, maar op de bevestigingsmail die ik gestuurd heb, is nog geen reactie ontvangen. Ik had natuurlijk wel verwacht dat het anders zou gaan dan in Nederland, maar dan nog blijft het wennen. Het zal even duren voordat ik hetzelfde geduld (of is het gemakzucht) op zal kunnen brengen als wat ik denk dat de gemiddelde Marokkaan kan.

Een positief punt.

Bij een nieuw huis horen, zeker als je huis zover weg ligt, nieuwe meubels. We hebben een jonge meubelmaker gevonden die mooie dingen maakt en ze ook nog aanpast aan je behoefte en niet duur is. Meubelen op maat (maar wel steviger) voor een Leen Bakkerprijs. Dat maakt het dan weer een beetje leuker.

Terug in de tijd.

Kenitra is een havenstad en dus heb je er een visafslag (of ze het daar ook zo noemen dat weet ik niet). Er zijn ook verschillende vismarkten. Bij een zo’n markt (het deed mij een beetje denken aan de Hallen zoals die 50 jaar geleden in Parijs waren) hebben wij gegeten. Je zoekt je vis uit, neemt het mee naar een van de vele kraampjes en laat het voor je klaarmaken. De vis was overheerlijk (ook al weet ik niet wat voor vis het was); de inktvis viel mij wat tegen (was minder mals dan ik het in Italië gewend was). Overigens hebben we ook bij een BBQ-restaurant gegeten. En wat je hier niet meer zal zien is in Marokko nog heel gewoon. Het vlees hangt gewoon buiten en wordt ter plekke voor je afgesneden. Verser kan niet zou je denken (maar dat vinden de vliegen, net als bij de vis) blijkbaar ook.

Hoe verder?

Terug in Nederland gaat alles ineens veel sneller, de huizen zijn zo goed als verkocht. Er is een datum vastgesteld waarop de spullen die mee gaan opgehaald worden en we moeten kijken hoe we die kant op gaan. Deels (Bart en Hanaa) gaan we waarschijnlijk met de auto en de rest gaat dan toch maar vliegen (ik denk dat we naar Tanger vliegen en vandaar in 50 minuten -met de hogesnelheidstrein- naar Kenitra rijden.) Lijkt mij voor de kinderen een leuke, nadere kennismaking met Marokko. Al met al zou het zo maar kunnen dat we midden juni al vertrokken zijn. Voorlopig gaan we een paar maanden om te kijken hoe het echt bevalt. Maar omdat we alle schepen achter ons verbrand hebben is een weg terug lastig en betekent het, links- of rechtsom, sowieso een nieuw begin.